Wzorzec FCI nr 262 /16.06.1999/, wersja angielska

SZPIC JAPOŃSKI (Nihon Supittsu)

TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.

POCHODZENIE: Japonia.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 1987.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.

KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Przyjmuje się, iż szpic japoński pochodzi od dużego białego szpica niemieckiego, który dotarł do Japonii ok. 1920 r. przez Syberię i północno-wschodnią część Chin. Rasę wystawiono po raz pierwszy ok. roku 1921 na wystawie psów w Tokio. Następnie, w 1925 r., importowano dwie pary białych szpiców z Kanady; mniej więcej do roku 1936 sprowadzano psy z Kanady, USA, Australii i Chin. Ostatecznie potomstwo tych psów krzyżowano ze sobą, by uzyskać lepszą rasę. Po drugiej wojnie światowej, w 1948 r., Japoński Związek Kynologiczny (JKC) wydał ujednolicony wzorzec rasy, obowiązujący do dziś.

WRAŻENIE OGÓLNE: Okryty obfitym, czysto białym włosem, ze spiczastą kufą, trójkątnymi, stojącymi uszami i opiórowanym, zagiętym nad grzbietem ogonem. Żylastej budowy, całkowicie harmonijny; jego harmonijne piękno tworzy charakter i dostojeństwo, właściwe dla rasy, i wyraża elegancję.

ISTOTNE PROPORCJE: Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT : Inteligentny, radosny, o wyostrzonych zmysłach. Niedopuszczalny hałaśliwy. FCI-St n° 262 3

GŁOWA : Wielkości proporcjonalnej do tułowia; umiarkowanie szeroka i zaokrąglona.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Czoło umiarkowanie rozwinięte. Tylna część czaszki – najszersza. Stop: Zaznaczony.

OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Mały, okrągły, czarny. Kufa: Spiczasta; wierzchołek nieco okrągły; harmonijna. Wargi przylegające, preferowane czarne. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby białe i mocne; zgryz nożycowy. Oczy: Umiarkowanie duże, migdałowego kształtu, osadzone nieco ukośnie, ciemnego koloru. Obwódki oczu czarne. Uszy: Wysoko osadzone, małe, trójkątne, stojące, ustawione do przodu i nie przesadnie szeroko rozstawione.

SZYJA: Umiarkowanie długa; dobrze rozwinięte mięśnie.

TUŁÓW: Kłąb: Wysoki. Grzbiet: Prosty i krótki. Lędźwie: Szerokie. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka; żebra dobrze wysklepione. Brzuch: Dobrze podciągnięty.

OGON: Wysoko osadzony, umiarkowanej długości, noszony nad grzbietem.

KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki mocno ukośne; przedramiona proste; łokcie ciasno przylegające.

KOŃCZYNY TYLNE: Umięśnione; kolano i staw skokowy umiarkowanie kątowane.

 ŁAPY: Kocie łapy. Opuszki grube; podobnie, jak pazury – pożądane czarne. CHÓD/RUCH : Szybki i energiczny.

SZATA: WŁOS: Włos okrywowy prosty i odstający. Podszycie krótkie, miękkie i gęste. Pysk, uszy, przód przedramion i odcinek poniżej stawu skokowego – okryte krótkim włosem; reszta okryta obfitym, długim włosem, zwłaszcza odcinek od szyi do łopatek oraz przedpiersie okryte piękną kryzą; ogon również gęsto opiórowany długim włosem.

MAŚĆ: Czysto biała.

WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 30-38 cm. Suki nieco mniejsze, niż psy.

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. • Przodozgryz lub tyłozgryz. • Mocno zawinięty ogon. • Płochliwość; hałaśliwość.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub nadmierna bojaźliwość. • Wiszące uszy. • Nie noszony na grzbiecie ogon. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra,